Goofy was een magnifiek Coronet Cavia beertje dat op jonge leeftijd door ons geadopteerd werd. Zijn geboortedatum schatten we op 5 mei 2007.

Het coronetje op z'n hoofd (typisch voor het ras) vonden we heel erg schattig. En het feit dat hij lange haren had maakte dit nog mooier. Z'n chocolade witte vacht was ook heel knap. Kortom, dit kleine rakkertje stal meteen ons hart. Goofy werd onze eerst Coronet Cavia. Hij was superlief. De liefste van al onze Coronets. Hij had totaal geen schrik en liet zich gewillig oppakken en vertroetelen.

Goofy is vader van drie prachtige Coronet baby's : Gucci, z'n zoon met wie hij samen leefde, Dunja en Dayita die met hun moeder Breeze leven. Tijdens zijn verblijf bij Breeze viel z'n echte gentleman gedrag meteen op. Die twee waren zo'n mooi stel.

Op het gebied van gezondheid ging het prima met hem. Z'n vacht was wel een beetje 'vetter' dan bij de andere cavia's, maar verder was hij tip top in form. De grote kooien (één voor de beertjes Goofy en Gucci, één voor de zeugjes Breeze, Dunja en Dayita) worden dagelijks schoon gemaakt en wekelijks volledig ververst. Vers water, witloof, worteltjes, lekkere brokjes staan ook dagelijks op het menu. Alle cavia's leven binnenshuis en worden regelmatig geborsteld en de kleine klitjes en nagels geknipt. Maar ook de cavia's verzorgen elkaar onderling. Ze 'knippen' met hun tanden elkaars haren regelmatig bij. Niet altijd op de meest modieuze manier, maar ze zorgen goed voor elkaar.

Het is dan ook een raadsel voor ons waarom Goofy vrijdag 29 januari 2010 ziek geworden is. Enkele dagen voordien waren alle cavia's nog eens geborsteld en toen was niets te merken. Ook de dag ervoor bij het schoon maken van de kooien was er niets aan de hand. Die vrijdag hield Goofy z'n hoofdje schuin. Dat was niet normaal. We vreesden meteen het ergste want zoals in het verleden al gebleken was met Daike is het zeer moeilijk een zieke cavia erdoor te krijgen.

We zijn meteen naar de dierenarts gegaan. De diagnose: een middenoorontsteking. Dit verklaarde waarom hij z'n hoofdje schuin hield. In het oor zit immers ook het evenwichtsorgaan. Een hele reeks medicamenten werd voorgeschreven. We moesten Goofy ook wat dwangvoederen. Hij was wat gedesoriënteerd en moest toch voldoende voeding binnen krijgen. We moesten hem helaas wel scheiden van z'n zoon. Op deze manier konden we hem beter verzorgen. Het waren enkele zeer intensieve dagen. Uiteindelijk at Goofy terug zelfstandig. Het geven van de medicamenten werd een routine. Hij vond het natuurlijk niet zo leuk, maar liet het goed toe.

Er waren dagen waarop hij grote vooruitgang boekte. Soms hield hij z'n hoofdje bijna terug rechtop. Andere dagen lukte het niet en moesten we hem drinken geven met een spuitje. Hij kende dit systeem al gauw. Hij dronk van het spuitje zoals hij van het drinkflesje dronk. Opnieuw waren er dagen waarop hij veel beter was. Er was terug hoop dat het goed zou komen. Ook de dierenarts had er een goed oog op.

En dan verslechterde het weer. Het is toen heel vlug gegaan. Op zondag 14 maart 2010 had hij nog zelfstandig gegeten in de ochtend. Maar in de late namiddag wilde hij niet meer drinken. Rond 18u is hij op z'n zij gaan liggen, geen goed teken. Rond 21u is hij ingeslapen. We waren van plan de volgende dag naar de dierenarts te gaan.

We blijven stomverbaasd achter. We hadden nooit gedacht dat we Goofy zo gauw moesten afgeven. Ook al waren de voorbije weken zeer intensief, de appreciatie die bleek uit z'n houding maakte het allemaal waard.

Slaap zacht Goofy! Je was een uit duizend!

We missen je!